سلام یکشنبه دوست بداری من رسید ..
امروز واسه من با روزای دیگه هفته فرق می کنه .. چون قراره برم کلاس ترنم ..
واقعا اسم ترنم .. استاد خاشعی .. بچه های ترنم میاد..قندتو دلم آب میشه
ساعت ۱۲ زود آماده شدم که مثل روزای دیگه این ترم، on timeباشم .. ولی ...
ای بابا کلیدم گم شده هرجا را میگردم پیادش نمی کنم !!.. بگردفاطمه...بگرد....تا دیگه روحانیا مسخره نکنی.. خوب این بنده خداهم کلیدش گم شده مقصر نیست...
خوب بلاخره پیداشد... خودشا پشته یه کلید دیگه قایم کرده بود...
واااای دیرم شد.....رفتم سوار مترو شدم ... آخیش یه جا پیداشد بشینم
خدایا خواهشا آدم مسن نفرست که من بلندشم ... دمت گرم
داشتم زیر چشمی به خانما نگاه میکردم.. انگار لشگر شکست خورده بودن...اکثرا لب و لوچه ها آویزون .. گفتم بزار من یه لبخندی بیارم به لبم به عنوان یه چادری پرستیژ داشته باشم .. گوشیا برداشتم که خودما ببینم دیدم ... چقدر خودم قیافه ام پکره... بیچاره اینا که داشتن منا میدیدن ..
بلندگو ..نمی دونم .. سخنگو .. نمی دونم... حالا به هر حال گفتن ایستگاه آخره مسافرا وسایلشونا جمع کنند پیاده بشند ...
داشتم پیاده میشدم دیدم مسئول مترو داره به آقایی که رو صندلی قطار خوابیده ..میگه آقا پاشید... آقا لطفا بلند شید.... ولی!! .... یهوو همه توجه ها رفت اون سمت...
خدا بیامرز.. فوت نشده بود ... خوابش برده بود...خخخ سرکاری بود
همه عشقم به کلاس یه طرف..بدی این ۱۰ دقیقه پیاده روی تامجموعه هم به یه طرف ... از این مسیر براتون نگم که مثل بیابون برهوت میمونه .. ولی چاره چیه باید رفت.. همین طور که داشتم میرفتم .. چشمم افتاد به پل هوایی .... وای.. تو را کجای دلم بزارم ....
دلم شروع به حرف زدن کرد... آقا بی خیال برو از خیابون برو خلوتم هست کف پاتم زخم شده دردداره ....
اره راست میگفت کف پام خیلی درد میکرد..
عقلم:خدا وکیلی نرو ما را به کشتن نده .....
.ای بابا .. باهم یه مذاکره کنید ببینم باید چیکارکنم ...
عقلم گفت ببین گزینه ها من رو میزه اولا بری یه وقت مارا به کشتن میدی..دوما یادته همسری چند ماه پیش که از اینجا رد میشدی گفت اگه از خیابون رد بشی اصلا من راضی نیستم کلاس بری...پس اگه از خیابون بری اصلا این کلاست به درد نمی خوره ... سوما خلاف قانونه.
دیدم درست میگه رفتم که غر غر کنان از پله ها برم بالا ......ای خدا کاش پله برقی میزاشتن... چقدر بالا رفتن از پله سخته .. وای خدا.... تمومی نداره ...انگار دارم میرسم ....آخیش اینم پله آخر.... راحت شدم ...و زندگی زیبا می شود..
به نظرم اومد که چقدر رد شدن از پل مثل شروع کردن .. یه کار می مونه .. مثل همین نویسندگی اولش سخته .. باید یکی یکی پله ها را پشت سر بگذاری .. ولی وقتی این سختی ها را پشت سر بگذاری راه برات هموار میشه .. تا جایی که مثل پایین اومدن از پله تند تند حرکت می کنی... فقط کافیه سختی اولا تحمل کنی ......
